Na maandag terug aan het werk te gaan en dinsdag met een zieke zoon te zitten breekt vandaag de zwaarste dag van de week aan. Straks om 10 uur nemen we definitief afscheid van meme, de moeder van mijn schoonvader.
Enkele weken geleden, een zestal ondertussen, namen we al afscheid van een dochter van deze dame en nu dus van haar zelf. Voor de meeste mensen die hier meelezen moet ik het waarschijnlijk niet zeggen, maar ieder overlijden, in dichte kring zeker, brengt onwillekeurig herinneringen naar boven. En afhankelijk van wat het nieuws brengt en wat de kranten koppen, meestal op maandag dan, brengen de vermelde leeftijden ook vaak begrip voor de achterblijvers met zich mee, meer nog dan bij de meeste mensen.
Daarom wil ik dit blogje besluiten met een sprankje van hoop en een schouderklop, gewoon voor alle gekwelde zielen en voor iedereen die het nodig heeft, niet noodzakelijk voor een overlijden, maar ook voor alle zieken en alle andere mensen die het nodig hebben.
Greetz