Rond het overlijden van mijn echtgenoot heb ik me maanden (zoniet jaren) opgetrokken aan de liedjes en dan vooral de teksten van Marco Borsato.
Vanavond was op tv een uitzending van een show uit de tour 'Wit licht'. Blijkbaar is het nummer dochters wel goed gekend, maar ik kende het niet.
De inleiding die hij bij het nummer gaf was dat hij het nummer opdroeg aan zijn dochter die in de zaal zat. Toen was het een kippevelmoment, maar het verergerde. Het besef dat de allesdaagse gebeurtenissen hier zullen ontbreken deed me meer dan ik zelf wou.
Mijn vriend is een schat van een vent en mijn kinderen doen enorm hun best, maar soms zijn kleine details genoeg om de tranen naar boven te brengen. Het slijt en het wordt leefbaarder, maar vanmorgen is er een jong meisje begraven, heel het dorp leefde mee. Op zulke momenten komt bij mij alles naar boven. Waarschijnlijk een normale reactie, maar dan besef je hoe kwetsbaar je als mens bent en hoe vergankelijk het leven.
Genoeg gefilosofeerd, ik had al lang in bed moeten liggen, maar veel slapen zit er momenteel toch niet in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten