Ondertussen zijn we weer enkele weken verder. Drukke weken, met de krokusvakantie ertussen, deadlines op het werk, puberende kinderen, Weken waarin de kinderen van me verlangen dat ik meer lach, waarin ik van mezelf verlang dat ik de kinderen een beetje gerichter kan ondersteunen, waarin ik vooral het gevoel heb dat ik niet mag stilvallen, niet te veel stilstaan bij alles wat gebeurde, vooral niet niksen, uit angst om te beginnen nadenken.
Het waarom, wil ik weten waarom? Ben ik gebaat met het weten waarom? Ik zoek steun bij om het even wie, wil over vanalles praten, banale dingen, domme dingen, ja, zelfs over mijn ouders, en voor hen die het zich afvragen, nee, het is niet makkelijk. Beide ouders op 6 maanden, met alle bijbehorende administratie, vlak voor mijn ouders (7 maanden) mijn schoonmoeder ook afgegeven, je zou voor minder even de pedalen verliezen, maar toch, ik probeer me sterk te houden voor de kinderen, hoewel zij hetzelfde doen voor mij.
En daar voel ik me schuldig over, het is niet de taak van 2 opgroeiende pubers om hun moeder op deze manier te steunen. Ik moet dat voor hen doen, maar momenteel zijn mijn goede dagen niet dik gezaaid en is op mijn poten blijven staan al een serieuze opgave. Geen leuk gevoel, maar we moeten door,
Greetz, en sorry voor mijn gezaag
Hey, veel sterkte hoor! Eens zeggen aan je kinderen dat je het moeilijk hebt moet kunnen, ze voelen het sowieso toch...en ze gaan blij zijn dat ze ook iets voor jou kunnen doen. Dat is mijn ervaring, van toen ik zelf puberde, maar ook nu van mijn pubers. x
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte en neem de tijd om te rouwen . gr bets
BeantwoordenVerwijderen